ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Χθες το πρωί άνοιξε η πόρτα και  μια  ομάδα εισβολέων όρμησε μέσα στο σαλόνι κάνοντας  αρκετή φασαρία. Αντε πάλι, είπα μέσα μου, έρχονται καινούργιοι για  να ταράξουν την ηρεμία μας. 

Ο  Αλέξης  εκείνη την ώρα κάθονταν στο  γραφείο του στο διπλανό δωμάτιο και μελετούσε ένα χειρόγραφο. Ξεθάβει κατά καιρούς διάφορα θεατρικά έργα και τα μελετάει ξανά και ξανά.  Τους νέους εισβολείς συνόδευε  και η συμπαθέστατη  κυρία από το διπλανό γραφείο  που πάντα με κέφι και ενθουσιασμό θεωρεί ότι πρέπει να τους δείχνει ένα προς ένα τα προσωπικά μας αντικείμενα! Το ξέρω ότι πάντα μας θαύμαζε και εμένα και τον Αλέξη, αλλά έχω πια αρχίσει να χάνω την υπομονή μου.

 Και πάντα, με το που μπαίνει στο  σαλόνι  μας, ξεκινάει την ξενάγηση βάζοντας στο ωραίο μας  πικάπ  δίσκους από παραστάσεις μας.  Είναι γεγονός ότι αυτές οι παραστάσεις άφησαν κάποτε  εποχή  και ομολογώ ότι  μου αρέσει και μένα  να ακούω τη φωνή μου να απαγγέλει στίχους αρχαίων ποιητών (πόσο τους αγαπούσα) αλλά και διαλόγους και μονολόγους μας από τους μεγάλους κλασικούς του παγκόσμιου θεάτρου. Τι μου θύμησε πάλι!

 Εννοείται ότι κατόπιν τους έδειξε τη φωτογραφία μου με τον Δημήτρη  Μητρόπουλο. Τι καλός φίλος ο Δημήτρης και τι σπουδαίος μαέστρος. Τον θαύμαζα απεριόριστα.  

Ε, είναι ανάγκη να βλέπουν και το εσωτερικό της ντουλάπας μας  με τις μάσκες ύπνου εμένα και του Αλέξη;  Ήμουν σίγουρη ότι   αυτό θα τον νευρίαζε πάλι. 

 Είδαν και  το κοστούμι μου (νομίζω από τον ρόλο της Ιοκάστης πρέπει να ήταν, έπαιξα τόσους ρόλους που αρχίζω να μπερδεύω τα κοστούμια), είδαν έναν προς έναν  τους πίνακες στους τοίχους,τα έπιπλα,  περιεργάστηκαν, όπως ήταν φυσικό,  με μεγάλη περιέργεια και τις φωτογραφίες μας.

Φωτογραφίες  από μεγάλους ρόλους  σε παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες. Καλύπτουν  σχεδόν όλους τους τοίχους των δωματίων μας. 

Πόσες αναμνήσεις  έχω για κάθε μία ξεχωριστά από αυτές τις φωτογραφίες. Τόσοι χαρακτήρες που μελέτησα  και ερμήνευσα, τόσες  σπουδαίες γυναίκες του παγκόσμιου ρεπερτορίου που  ζωντάνεψα πάνω στην σκηνή ή στην μεγάλη οθόνη.Πόσες συγκινήσεις, πόσες επιτυχίες,πόσο χειροκρότημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αλλά και πόσος αγώνας, πόση προσπάθεια, πόσος πόνος. Αξιωθήκαμε και εγώ και ο Αλέξης να ζήσουμε μια  ζωή στον υπερθετικό βαθμό.

 Να η Πιλάρ από το "Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα" που μου χάρισε και το Όσκαρ. Α καλά, μόλις οι επισκέπτες  είδαν το χρυσό αγαλματάκι πάνω στο έπιπλο δεν πίστευαν στα μάτια τους.  Εγώ γελούσα δυνατά χωρίς βέβαια να με ακούνε. Πρόκειται για αντίγραφο! 

Μου άρεσε πάντα  να πλέκω, να κεντώ, να μαγειρεύω. Το πλεκτό μου βρίσκεται  πάνω στην καρέκλα.  Στους επισκέπτες ακούω ότι τους αρέσει  και το κέντημά μου ανάμεσα στις φωτογραφίες.

Ο Αλέξης τους  κοίταζε ενοχλημένος και τους άκουγε να παρατηρούν σχολαστικά το κοστούμι του Οιδίποδα.Είχε θριαμβεύσει φορώντας το στην Επίδαυρο σε μια ιστορική  παράσταση.

 Για μια ακόμη φορά τον διέκοπταν από την μελέτη του και σχολίαζαν και την φωτογραφία της Κοτοπούλη που του την  είχε χαρίσει η ίδια και έχει γι' αυτόν τόση συναισθηματική αξία. 




 Ερωτήσεις και σχόλια και επιφωνήματα και φωτογραφίες, όπως κάθε φορά.  Πρέπει όμως να είμαι ειλικρινής. Κατά βάθος όσο κι αν γκρινιάζουμε,  μας αρέσει πολύ  που  μας επισκέπτεται ο κόσμος καθημερινά  και που παίρνει μια μικρή ιδέα από την συναρπαστική  ζωή που ζήσαμε.Το ξέρουμε ότι είμαστε τυχεροί γιατί θα  ζούμε  για πάντα  στην μνήμη των ανθρώπων.

Εξάλλου, από τότε που τα πράγματα του σπιτιού μας στεγάστηκαν στο ίδρυμα Εϋνάρδου  είμαστε  και οι δύο ευτυχισμένοι. Θα ζούμε για πάντα   δίπλα από το αγαπημένο μας Εθνικό Θέατρο! 
.....


΄Οπως καταλάβατε την ανάρτηση αυτής της εβδομάδας την ανέλαβε προσωπικά η Κυρία Παξινού.

Για την αντιγραφή

Ελένη Μπαρού


Σημείωση: Οι αίθουσες  Κατίνας Παξινού και Αλέξη Μινωτή  βρίσκονται στο ίδρυμα Εϋνάρδου  στην Αγίου Κωνσταντίνου 20   και είναι ανοιχτές για το κοινό.

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!