ΔΥΟ ΚΤΗΡΙΑ, ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ ΚΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Πάρκο Ελευθερίας.  Καταπράσινη  όαση δίπλα στην πολύβουη Βασ. Σοφίας. Εκείνο το πρωινό ψάχναμε  την Ντοκουμέντα 14. 

Πολυσυζητημένη και πολυδιαφημισμένη   μας   είχε εξάψει την περιέργεια. Ξεκίνησε την Αθηναϊκή της διαδρομή, σε  ένα  από τα κτήρια του Πάρκου Ελευθερίας κι έτσι είπαμε να ξεκινήσουμε κι εμείς από εκεί.

 

 Περιμένοντας να πάει 1 η ώρα και να ανοίξει η πόρτα,  περιδιαβήκαμε τον χώρο με τα διάσπαρτα κτήρια.







 Πίσω από το  κτίσμα που στεγάζει την Ντοκουμέντα 14 βρίσκεται   ένα άλλο, παρόμοιο. Το κτήριο του ΕΑΤ - ΕΣΑ.  Η πόρτα εδώ ανοιχτή. Μπήκαμε και  ακριβώς  μπροστά μας αντικρίσαμε  τα κελιά όπου άνθρωποι  βασανίστηκαν απάνθρωπα.

Δύο παρόμοια κτήρια. Το ένα μπροστά και το άλλο πίσω του.
Στο μπροστινό  μοντέρνα τέχνη,  στο πίσω,  ζωντανή ιστορία.

Στο μπροστινό, στον τοίχο  παίζουν   βίντεο με θέμα "Σου οφείλω μια λέξη"

Στο πίσω,  ξυλογραφία του Τάσσου με θέμα τον ταγματάρχη Μουστακλή στο κελί  όπου βασανίστηκε φρικτά.

Στο πρώτο, προχωρημένες κατασκευές - καθίσματα

Στο πίσω, το γραφείο του Αλέκου Παναγούλη.

Στο μπροστινό  καλώδια, προτζέκτορες και βιντεοοθόνες

στο πίσω, φωτογραφίες νεκρών

Στο μπροστινό ανοίγεται η Αθήνα από ψηλά

 

 
Στο πίσω, ένας φεγγίτης πολύ ψηλά...





Ανάμεσά τους  βρίσκονται 50 χρόνια. 

Και τότε νιώσαμε ότι  το μπροστινό κτήριο   μας γέμιζε ελπίδα. Την Ντοκουμέντα  την ξεκίνησε ένας φωτισμένος άνθρωπος στο Κάσελ της Γερμανίας  όταν είδε  την πόλη του  ερειπωμένη  από τον πόλεμο. Έπρεπε να δώσει ελπίδα  για το μέλλον στους συμπολίτες του  και σκέφτηκε  σαν   διέξοδο την τέχνη! 

 Η Ντοκουμέντα  μεταφέρθηκε στην Αθήνα του 2017  για να δείξει και πάλι  ότι διέξοδος πάντα υπάρχει!


Πίσω μας,  τα ερείπια μιας  ιστορίας που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε.  Μπροστά μας,  η ελπίδα που δεν πρέπει ποτέ  να εγκαταλείπουμε.

Στο καφέ του πάρκου τα συζητήσαμε όλα αυτά.  







΄Ηταν Παρασκευή  21 Απριλίου 2017. Επέτειος.


Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

 Ελένη Μπαρού

ΕΝΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ ΑΠΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΚΛΩΣΤΕΣ

Βρεθήκαμε στα Πετράλωνα αυτήν την εβδομάδα. Σ' ένα μικρό δρομάκι, την  οδό Πολυφήμου, ανοίξαμε την βαριά μαύρη πόρτα της βιοτεχνίας του Μέντη και   ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι από κλωστές, φούντες, νήματα και καρούλια  μας τύλιξε  και άρχισε να μας στροβιλίζει!

 Μία σύναξη μηχανημάτων νηματουργίας, από τον ξύλινο χειροκίνητο αργαλειό μέχρι τις φασαριόζες κορδονιέρες και τις επιμήκεις καρουλίστρες 

αλλά και μια "αρχαία" ταμειακή μηχανή, αποδίδουν σε μικρή κλίμακα την αίσθηση της παλιάς βιοτεχνίας του Μέντη.

Οι μηχανές παλιές, πραγματικά μνημεία υφαντουργίας  παίρνουν μπρος  και αρχίζουν να δημιουργούν με θόρυβο κορδόνια, να υφαίνουν ύφασμα, τα τυλίγουν πολύχρωμες μεταξωτές κλωστές σε καρούλια. Αυτός που τις χειρίζεται  είναι, ένας ηλικιωμένος πιά κι αυτός  όπως και οι μηχανές του,  εργαζόμενος, που  μας εξηγεί  με προθυμία   πώς λειτουργεί  και τι παράγει  η κάθε μία.

Πατάει τα κουμπιά  τους και σχεδόν με  τρυφερότητα τις βλέπει να ξεκινούν τη μονότονη θορυβώδη  κίνησή τους και καταλαβαίνεις πως  αυτές οι  γέρικες μηχανές  ήταν η συντροφιά του για πολλά πολλά χρόνια!

 ΄Εξω σε μια μικρή αυλή  υπάρχει το βαφείο με τα χρωματιστά νήματα να  κρέμονται  για να στεγνώσουν   σαν μια εικαστική παρέμβαση!

Μέσα σ'ένα καλάθι, κουκούλια μεταξοσκώληκα  και άνθη βαμβακιού. Μια  γεναιόδωρη προσφορά νήματος από την  φύση  προς τον άνθρωπο πριν αυτός ανακαλύψει το νάιλον!

Μάθαμε λοιπόν   ότι η επιχείρηση Μέντη ιδρύθηκε το 1867 και  έμελλε να εξελιχθεί στην σημαντικότερη βιοτεχνία στην Ελλάδα  που έφτιαχνε γαλόνια, τρέσες, σιρίτια, κορδόνια, φράντζες, φούντες και άλλα παρεμφερή.  Η εταιρία προμήθευε το παλάτι, το Προεδρικό Μέγαρο και τον ελληνικό στρατό. 

Μετά το αναγκαστικό κλείσιμο της βιοτεχνίας το 2011 όταν πια  όλα αυτά τα προϊόντα έρχονταν φθηνότερα από το εξωτερικό, μεταβιβάστηκε ως δωρεά στο Μουσείο Μπενάκη και μεταποιήθηκε στο πρώτο επιχειρηματικό και διαδραστικό μουσείο της χώρας!

Φεύγοντας  είχαμε την αίσθηση ότι είδαμε ένα δείγμα παραγωγής μιας Ελλάδας που μπορούσε κάποτε  να κατασκευάζει όμορφα και ποιοτικά προϊόντα  βασιζόμενη στο μεράκι ενός επιχειρηματία και την εργατικότητα  αυτών που δούλευαν για χρόνια μέσα στον θόρυβο! 

Έξω από την μεγάλη  σιδερένια πόρτα της βιοτεχνίας - μουσείου  τα ταπεινά δρομάκια των Πετραλώνων  ήταν γεμάτα  ανθισμένες νερατζιές που μοσχοβολούσαν.  Πήραμε βαθιές εισπνοές  και καθήσαμε στο πρώτο καφέ  που συναντήσαμε!

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα! 


Ελένη Μπαρού

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ;

Προορισμός μας  εκείνο το πρωί ήταν  τα Αναφιώτικα. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε αυτόν  τον μικρό συνοικισμό που έχτισαν κάτω από την Ακρόπολη  οι Αναφιώτες, οι νησιώτες από την Ανάφη.  Είχαν έρθει να χτίσουν τ' Ανάκτορα κι άλλα δημόσια κτήρια της καινούργιας πρωτεύουσας και έφτιαξαν  τα σπίτια τους όπως ακριβώς ήταν και στο νησί τους. Ένας  περίπατος  στ' ανηφορικά σοκάκια της Πλάκας  στις παρυφές της Ακρόπολης,  είναι πάντα απολαυστικός.
Όμως, χωρίς να το καταλάβουμε  δεν στρίψαμε προς τα εκεί αλλά συνεχίσαμε  τον περιφερειακό του ιερού βράχου  και αντί για παραδοσιακά νησιώτικα σοκάκια  συναντήσαμε  κομψά νεοκλασικά σπίτια ανακαινισμένα με μεράκι από τους τυχερούς που τα κατοικούν.

 Βρήκαμε το Μετόχι του Παναγίου Τάφου  που είναι ο πρώτος  ναός στον οποίο  φτάνει το άγιο φως το βράδυ της Ανάστασης,

αλλά και το πρώτο  Ελληνικό  Πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε το1837 και αρχικά είχε 52 φοιτητές!  Τα ονόματά τους βρίσκονται στα αρχεία της κάθε σχολής  μαζί με τον τόπο καταγωγής του καθενός. Τα βιβλία ιατρικής  και τα εργαλεία της οδοντιατρικής σε μεταφέρουν κατευθείαν  στα μέσα του 19ου αιώνα!

Και κάποια στιγμή φτάσαμε  στους  " Διόσκορους " το γνωστό καφενείο δίπλα  στον  αρχαιολογικό χώρο  που βρίσκεται κι  ένα από τα πιο παλιά νεοκλασικά σπίτια της Αθήνας, η οικία Κωλέττη.  Αυτό το σπίτι μάλιστα   επελέγη να στεγάσει το Μουσείο Καβάφη.

Απο εκεί πάνω  διακρίνεται  ο ναός του Ηφαίστου, το Θησείο όπως το λέμε, αλλά και όλη η πόλη που απλώνεται  απέραντη  κάτω από τον ανοιξιάτικό ήλιο. Πίσω μας ψηλά  η Ακρόπολη   και μπροστά μας οι μαργαρίτες   που είχαν ανθίσει ανάμεσα στις αρχαίες πέτρες.

 Ήπιαμε  το ελληνικό μας (τί άλλο ταίριαζε;) 

καφεδάκι,ρεμβάσαμε, αλλά και κουβεντιάσαμε για το μεγάλο πρόβλημα αισθητικής  που έχει αυτή η πόλη: Τα γκράφιτι - μουτζούρες  και τους άλλους βανδαλισμούς που συναντάς σε κάθε γωνιά της.  

Πώς μπόρεσε αλήθεια αυτός ο απόγονος   των μαστόρων  που έφτιαξαν κάποτε αυτά τα εκπληκτικά νεοκλασικά σπίτια  αλλά και  αυτών που τα ανακαίνισαν,  να μην αντέχει τόση ομορφιά και να θέλει - ο σύγχρονος Αττίλας-  να την καταστρέψει με μανία;  Τι μπορεί άραγε να έχει στο μυαλό του, να εκδικηθεί την αρχοντιά  που αποπνέουν  ή απλώς να κάνει την  άθλια πλάκα του?

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ε. Μπαρού

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ: Η ΑΝΟΙΞΗ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ!

 Μπήκε η Άνοιξη. Χωρίς καμία αμφιβολία. Όλα γύρω μας το μαρτυρούν. Γι' αυτό κι εμείς δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε. Έπρεπε να απολαύσουμε τα πρώτα της σημάδια. Έτσι πολύ εύκολα και με ενθουσιασμό αποφασίστηκε ομόφωνα αυτή την εβδομάδα η εξόρμηση μας να είναι βόλτα στον Εθνικό Κήπο.

 Γνωστός, πολυπερπατημένος, αλλά πάντα γοητευτικός και γαλήνιος. Σχεδόν μόλις μπαίνεις ξεχνάς ότι βρίσκεσαι δίπλα στους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης και οδηγείσαι σε μονοπάτια ηρεμίας και χαλάρωσης. 

Συναντάς μόνο χαμογελαστά πρόσωπα, ακούς τις φωνές των πουλιών, βλέπεις και καμιά χελώνα να βολτάρει κι αυτή στη λιακάδα. 

Μετά μας φιλοξένησε η Αίγλη για καφεδάκι, τσαγάκι η σοκολάτα.

 Εκεί, αβίαστα η κουβέντα μας απλωθηκε σε θέματα που μας απασχολούν και ίσως μας προβληματιζουν όλους αυτή την εποχή. Λύση στα προβλήματα; Δεν την βρίσκεις και εύκολα.  Ας κοιτάξουμε καλύτερα τις γύρω καρέκλες!

 Και γύρω μας  είναι  οι άνθρωποί της πόλης που  ξεμύτησαν  και βγήκαν στον  ανοιξιάτικο ήλιο Το ...κάποιας ηλικίας ζευγάρι που ερωτοτροπεί, το ζευγάρι των νεαρών  που αμίλητοι  κοιτούν μόνο τα κινητά τους, οι συνταξιούχοι  που μιλούν δυνατά για πολιτική και μειωμένες συντάξεις, η συντροφιά των κοριτσιών (πού είναι τα αγόρια;) που   γελάνε χαρούμενες  Ας αφήσουμε τις λύσεις για το φθινόπωρο!
Μπήκε η Άνοιξη.

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ρ. Καραπιπέρη