"ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ" ΣΕ ΑΔΕΙΑ ΔΩΜΑΤΙΑ

Το  νεοκλασικό

Είναι ένα σπίτι παλιό. Βαρύ, επιβλητικό, τριώροφο νεοκλασικό  αρχοντικό, από τα λίγα που έχουν μείνει πλέον στην πόλη μας,  απομεινάρι μιας άλλης ωραίας εποχής.  Χτίστηκε και κατοικήθηκε στο τέλος  του προ - προηγούμενου αιώνα από τον ναύαρχο Κουντουριώτη. Μετά απ' αυτόν, στο σπίτι εγκαταστάθηκε  η πλούσια οικογένεια Ζούζουλα. Η οικοδέσποινα, πρωτοπόρα για την εποχή της, ανήκε στο κίνημα των γυναικών για ισότητα και δικαίωμα ψήφου, αλλά ήταν και συγγραφέας παιδικών βιβλίων πολύ πριν από την γνωστή μας Πηνελόπη Δέλτα.

 Για να δέχεται την διανόηση της εποχής στο φιλολογικό της σαλόνι, επέκτεινε το σπίτι και δημιούργησε μια σάλα στα πρότυπα της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής.

Βιτρώ στα παράθυρα, κίονες με κιανόκρανα,

και το οικόσημο της οικογένειας πάνω από το τζάκι.

 
Από τα μεγάλα παράθυρα φαίνεται ο κήπος

και η μαρμάρινη βεράντα. 

Οι οροφές ενώ υπήρξαν  ωραία  ζωγραφισμένες, καλύφτηκαν με γύψινες διακοσμήσεις όπως ήταν τότε η μόδα της εποχής.

Μια ξύλινη βαριά σκάλα οδηγεί στον   πάνω όροφο  όπου ήταν οι κρεβατοκάμαρες. Από εκεί, μια άλλη σκάλα λιγότερο εντυπωσιακή  ανεβαίνει στον δεύτερο όροφο που μάλλον φιλοξενούσε τα δωμάτια των υπηρετών. Στο όχι και πολύ φωτεινό υπόγειο πρέπει να βρισκόταν η κουζίνα και άλλοι βοηθητικοί χώροι με ξεχωριστή είσοδο για το προσωπικό του σπιτιού.

Η έκθεση
Ένα κρύο πρωινό  το επισκεφτήκαμε με αφορμή μια έκθεση έργων μοντέρνας τέχνης του Κωστή Βελώνη με τίτλο "a puppet sun"  που απλώνονταν σε όλους τους χώρους του μεγάλου σπιτιού. Την έκθεση οργάνωσε ο Οργανισμός Πολιτισμού ΝΕΟΝ.
Σε κάθε άδειο δωμάτιο λοιπόν και ένα έργο τέχνης:

Το μήνυμα  που εκπέμπει κάθε έργο, η εντύπωση  που δημιουργεί στον επισκέπτη, η φιλοσοφία της δημιουργίας του, η έμπνευση που έδωσε  ο χώρος στον καλλιτέχνη,  έχουν να κάνουν  με  την υποκειμενική αντίληψη που έχει ο καθένας μας για την τέχνη. Δεν παύουν όμως όλα τα εκθέματα να μας αναγκάζουν να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε για τον συμβολισμό και το  νόημα που  κρύβουν μέσα τους.

Ο δρόμος   
Φεύγοντας,  ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο παλιό αρχοντικό της οδού Καπλανών 11. Και αντικρίσαμε τον ... απέραντο  σεβασμό για την ιστορία του ωραίου αυτού κτηρίου καθώς και το νεοελληνικό καλό γούστο του διπλανού κτίσματος!

Το καφέ


Μετά  τα  παγωμένα δωμάτια της έκθεσης  και την παγερή έκπληξη  της πρόσοψης, ζεσταθήκαμε  με μια καυτή σοκολάτα στο κοντινό "Πορτατίφ"  της οδού Σίνα. Χαριτωμένο μικρό  καφέ με ωραίο πατάρι και ανοιχτή κουζίνα.

Ήλιος(puppet sun!) και κρύο λοιπόν, ιστορία και μοντέρνα τέχνη, νεοκλασική και σύγχρονη  Αθήνα. Αντιθέσεις  ενός πρωινού του Ιανουαρίου.  
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ελένη Μπαρού

.

ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ...ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!

Ονειρεύτηκα ένα μουσείο. 

΄Ενα μουσείο χωρίς αγάλματα,χωρίς πολύτιμους αμφορείς, χωρίς περίτεχνα κοσμήματα, χωρίς αρχαίες επιγραφές. Ένα μουσείο που θα έκρυβε μέσα του ολόκληρο τον κόσμο του  παιδιού από την  ημέρα της γεννησής του: Από την κούνια του ως το ποδηλατό του,  από την πρώτη κουδουνίστρα του ως τα περίπλοκα επιτραπέζια παιχνίδια του,  από τις κούκλες και τα στρατιωτάκια του  ως τα μαθητικά του τετράδια, τα βιβλία και τα μολύβια του, από τα χρόνια της αθωότητας ως στα χρόνια της εφηβείας.

Θα είχε στις προθήκες του και αρχαία παιχνίδια. Με τί έπαιζαν αλήθεια τα παιδιά στα αρχαία χρόνια; Μα με τα ίδια  παιχνίδια που έπαιζαν σε όλους τους αιώνες μέχρι και σήμερα. 

Είχαν τις κουδουνίστρες τους σε σχήμα κουκουβάγιας, 



 

τι κούκλες τους - τις πλαγγόνες- και τα καροτσάκια τους!

Το φανταστικό αυτό μουσείο θα είχε παιδικά παιχνίδια από  μακρινές και εξωτικές χώρες 

αφού τα παιδιά  σε κάθε γωνιά της γής έχουν την ίδια ανάγκη για να παίξουν, να πλουτίσουν την φαντασία τους 

και να γνωρίσουν τον κόσμο γύρω τους.

Το φανταστικό αυτό μουσείο θα είχε παιχνίδια που κάποτε τα έπαιξαν παιδιά πλουσίων,θα ήταν  κατασκευασμένα  από ακριβά υλικά, προσεγμένα σε κάθε λεπτομέρεια, όπως καταπληκτικά κουκλόσπιτα, 

μικροσκοπικές βιτρίνες με μινιατούρες πορσελάνες,








 κούκλες κάθε είδους,
 

 



κουκλοθέατρα και μαριονέτες μέχρι και ολόκληρα μικρά  θέατρα με αυλαία και  φιγούρες- ηθοποιούς

αλογάκια,

κι άλλες  κούκλες πανέμορφες,

κάστρα και μολυβένια στρατιωτάκια,

τραινάκια σαν αληθινά,

 "μπακάλικα" με δεκάδες μικροσκοπικά και προσεγμένα σε κάθε λεπτομέρεια "εμπορεύματα".

Θα είχε όμως και φτωχικά παιχνιδάκια φτιαγμένα από ευτελή υλικά που  με την φαντασία και το μεράκι  των γονιών   ή και των ίδιων των παιδιών θα γίνονταν πολύτιμοι σύντροφοι  στα χρόνια  της ανέχειας.

Το φανταστικό μου μουσείο θα είχε και ...προχωρημένα για την εποχή τους τεχνολογικά παιχνίδια  προάγγελους  της φωτογραφίας ή και του σινεμά ακόμα, όπου τα παιδικά ματάκια έβλεπαν έκθαμβα

έναν κόσμο να κινείται μεσα σε ένα κουτί!








Θα είχε και φιγούρες αγαπημένων ηρώων, πεταλούδες με ρόδες, τσέρκια, μεταλλικά κουβαδάκια,σφυρίχτρες, σβούρες ακόμη και χαρταετούς!

Θα είχε και πλάκες όπου τα παιδιά κάποτε έγραφαν και μάθαιναν τα γράμματα αλλά και τετράδια ντυμένα με μπλε χαρτί και κασετίνες ξυλινες!

Το  φανταστικό μου μουσείο θα στεγαζόταν λέει σε  ένα μεγάλο πέτρινο σπίτι κοντά στη θάλασσα,

με διακοσμημένα δωμάτια, πανύψηλες πόρτες και ωραίο κήπο και θα είχε ιδρυθεί από  μία αφιερωμένη συλλέκτρια  που σιγά σιγά και με προσήλωση θα συγκέντρωνε όλους αυτούς τους θυσαυρούς.

Θα κατέβαινες λέει με το τραμ  στη στάση Τροκαντερό και θα τόβλεπες απέναντί σου.





Τι μεγάλη φαντασία είναι αυτή που έχω τελικά, να ονειρεύομαι  Μουσεία Παιχνιδιών! 
Μήπως επειδή όταν ήμουν μικρή έπαιζα ώρες ατέλειωτες με τα παιχνίδια μου;

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ελένη Μπαρού