ΤΕΧΝΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο.

 

.....η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική...                                                                                                              

 
....τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυό
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει ή να κρατήσει
ή ν' ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό......

 

.......Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;......
      

                           
                             Ελένη  Μπαρού


                                           
                                                            
 
.....  Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να’ρθω μαζί σου......

....Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε......


 

......ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος λικνισμένο απ’
την ίδια του ανάσα......
                                                        
                                         

Λένα Δέδε                                    

.....Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας του Αϊ-Νικόλα, ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω έχοντας στ' αριστερό πλευρό μου τη ζέστα απ' το τυχαίο
 άγγιγμα του σακακιού σου.....

.....Εδώ κάθισαν άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα, όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε......

                                                                                                                           

...... κρατημένη απ' το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια......

......  κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη.....

                                      Έλενα Γιαχρίτση  

....στη λευκότητα του σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ' τ' αδηφάγα μάτια των αντρών κι απ' τη
δισταχτικήν έκσταση των εφήβων.....

......ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη
πολυθρόνα....... 

......Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κι ίσως συμπονετικό
χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα
απελευθέρωσης.....

..... μιάν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι......




Βενετία Τσατίρη

                                       




  .....το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ' ανοιχτά φτερά του,
βαθειά-βαθειά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες
στο ίδιο σου το κύμα.......



                                                                 

......σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους......

.....με σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς το λιόγερμα......



                                                                        

.......κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα.......
 

                                        Δώρα Λατρώνη

....ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα......

 

....διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το  κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο....


                                             Βασιλική Κωστοπούλου

 
......Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία
του μεροκάματου......
                                 

.......και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα δίχως να
ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.......









                                        Πηνελόπη Τροχίδη



Όλοι αυτοί είναι  στίχοι  από το εξαίσιο ποιητικό έργο  του Γιάννη Ρίτσου, τη  "Σονάτα του Σεληνόφωτος".

Ένα από τα πιο αγαπημένα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας,  έδωσε στο Εργαστήρι Χαρακτικής του Δήμου Χαϊδαρίου την  έμπνευση  για  την δημιουργία χαρακτικών έργων. 
 Η  προσπάθεια απεικόνισης της  απόκοσμης  ατμόσφαιρας που διατρέχει όλο το κείμενο,της  έννοιας του χρόνου  και της φθοράς που αυτός  φέρνει στο πέρασμά του, ήταν μια  μεγάλη  πρόκληση για εμάς! 

Η έκθεση των βιβλίων με το ποίημα και τα χαρακτικά έργα,  έγινε  στο Παλατάκι Χαϊδαρίου   και  ευχαριστούμε όλους όσους την επισκέφθηκαν. Ευχαριστούμε και την Κυρία  Εύα Μελά που  χωρίς την καθοδήγηση και την βοήθειά της, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει.

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ελένη Μπαρού