ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ...ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!

Ονειρεύτηκα ένα μουσείο. 

΄Ενα μουσείο χωρίς αγάλματα,χωρίς πολύτιμους αμφορείς, χωρίς περίτεχνα κοσμήματα, χωρίς αρχαίες επιγραφές. Ένα μουσείο που θα έκρυβε μέσα του ολόκληρο τον κόσμο του  παιδιού από την  ημέρα της γεννησής του: Από την κούνια του ως το ποδηλατό του,  από την πρώτη κουδουνίστρα του ως τα περίπλοκα επιτραπέζια παιχνίδια του,  από τις κούκλες και τα στρατιωτάκια του  ως τα μαθητικά του τετράδια, τα βιβλία και τα μολύβια του, από τα χρόνια της αθωότητας ως στα χρόνια της εφηβείας.

Θα είχε στις προθήκες του και αρχαία παιχνίδια. Με τί έπαιζαν αλήθεια τα παιδιά στα αρχαία χρόνια; Μα με τα ίδια  παιχνίδια που έπαιζαν σε όλους τους αιώνες μέχρι και σήμερα. 

Είχαν τις κουδουνίστρες τους σε σχήμα κουκουβάγιας, 



 

τι κούκλες τους - τις πλαγγόνες- και τα καροτσάκια τους!

Το φανταστικό αυτό μουσείο θα είχε παιδικά παιχνίδια από  μακρινές και εξωτικές χώρες 

αφού τα παιδιά  σε κάθε γωνιά της γής έχουν την ίδια ανάγκη για να παίξουν, να πλουτίσουν την φαντασία τους 

και να γνωρίσουν τον κόσμο γύρω τους.

Το φανταστικό αυτό μουσείο θα είχε παιχνίδια που κάποτε τα έπαιξαν παιδιά πλουσίων,θα ήταν  κατασκευασμένα  από ακριβά υλικά, προσεγμένα σε κάθε λεπτομέρεια, όπως καταπληκτικά κουκλόσπιτα, 

μικροσκοπικές βιτρίνες με μινιατούρες πορσελάνες,








 κούκλες κάθε είδους,
 

 



κουκλοθέατρα και μαριονέτες μέχρι και ολόκληρα μικρά  θέατρα με αυλαία και  φιγούρες- ηθοποιούς

αλογάκια,

κι άλλες  κούκλες πανέμορφες,

κάστρα και μολυβένια στρατιωτάκια,

τραινάκια σαν αληθινά,

 "μπακάλικα" με δεκάδες μικροσκοπικά και προσεγμένα σε κάθε λεπτομέρεια "εμπορεύματα".

Θα είχε όμως και φτωχικά παιχνιδάκια φτιαγμένα από ευτελή υλικά που  με την φαντασία και το μεράκι  των γονιών   ή και των ίδιων των παιδιών θα γίνονταν πολύτιμοι σύντροφοι  στα χρόνια  της ανέχειας.

Το φανταστικό μου μουσείο θα είχε και ...προχωρημένα για την εποχή τους τεχνολογικά παιχνίδια  προάγγελους  της φωτογραφίας ή και του σινεμά ακόμα, όπου τα παιδικά ματάκια έβλεπαν έκθαμβα

έναν κόσμο να κινείται μεσα σε ένα κουτί!








Θα είχε και φιγούρες αγαπημένων ηρώων, πεταλούδες με ρόδες, τσέρκια, μεταλλικά κουβαδάκια,σφυρίχτρες, σβούρες ακόμη και χαρταετούς!

Θα είχε και πλάκες όπου τα παιδιά κάποτε έγραφαν και μάθαιναν τα γράμματα αλλά και τετράδια ντυμένα με μπλε χαρτί και κασετίνες ξυλινες!

Το  φανταστικό μου μουσείο θα στεγαζόταν λέει σε  ένα μεγάλο πέτρινο σπίτι κοντά στη θάλασσα,

με διακοσμημένα δωμάτια, πανύψηλες πόρτες και ωραίο κήπο και θα είχε ιδρυθεί από  μία αφιερωμένη συλλέκτρια  που σιγά σιγά και με προσήλωση θα συγκέντρωνε όλους αυτούς τους θυσαυρούς.

Θα κατέβαινες λέει με το τραμ  στη στάση Τροκαντερό και θα τόβλεπες απέναντί σου.





Τι μεγάλη φαντασία είναι αυτή που έχω τελικά, να ονειρεύομαι  Μουσεία Παιχνιδιών! 
Μήπως επειδή όταν ήμουν μικρή έπαιζα ώρες ατέλειωτες με τα παιχνίδια μου;

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ελένη Μπαρού