Η ΤΗΝΟΣ ΑΛΛΙΩΣ

Βρέθηκα στην Τήνο. 

Δεν θα αναφερθώ διεξοδικά στα πολύ γραφικά χωριά της. Στον Βώλακα ας πούμε, με το ιδιαίτερο φαινόμενο των τεράστιων βράχων  σαν γιγάντια βότσαλα  και την έμπνευση του Λάσκαρη  να ζωντανέψει τα έρημα σπίτια  με καλογραμμένα ποιήματα πάνω στις μισοχαλασμένες  πόρτες τους.

 Τον Πύργο, με την έντονη  αλλά διακριτική  παρουσία του μαρμάρου και του Χαλεπά  όπου κι αν γυρίσει το μάτι σου. 

Την Καρδιανή, τα Υστέρνια, το Κτηστάδο και ούτε που θυμάμαι  πόσα άλλα. Όλα καθαρά, τακτοποιημένα,  νοικοκυρεμένα. Ξεχυλίζει το μεράκι  σ' αυτό το νησί!


 Θα σας μιλήσω όμως διεξοδικά  για το Σαββατιάτικο απόγευμα στον Κάμπο. Σέρνοντας και τραβώντας, πείσαμε τους άντρες της παρέας που βαρέθηκαν να μ' ακούν να παρακαλάω: Να! απο εδώ πάει για το Μουσείο Τσόκλη! Πότε θα πάμε στο Μουσείο Τσόκλη;  
 

Πήγαμε λοιπόν σ' ένα πανέμορφο χωριό, γεμάτο καμάρες και υπόστεγα, με κήπους με μαργαρίτες, γλαδιόλες καί γεράνια. Με παράθυρα ανοιχτά στολισμένα με κοφτές λευκές κουρτίνες. 

Στην άκρη του, με θέα τα βουνά και σπαρμένα επάνω τους μικρά λευκά  κυκλαδίτικα εκκλησάκια, το παλιό σχολείο του χωριού, σχεδόν απ' την αρχή φτιαγμένο, πανέμορφο, αισθητικά λιτό και φιλόξενο. Αυτό είναι το Μουσείο Τσόκλη.

Μόλις μπαίνεις στην  άνετη αυλή, σε υποδέχονται  " ο Άγιος Γεώργιος", ένα μεγάλο εικαστικό έργο  χαρακτηριστικό και απόλυτα  ταιριασμένο στο περιβάλλον  και η κυρία Τσόκλη.  Μια κυρία, οικοδέσποινα, μούσα, μια πανέμορφη παρουσία. Απλή και διακριτική, μάλλον η μεγαλύτερη θαυμάστρια του συζύγου της. Τα λόγια της  αβίαστη αγάπη και σεβασμός, θαυμασμός και κατανόηση. Μια μητέρα, γιαγιά, γυναίκα που δεν έχει ανάγκη να κραυγάσει. Τα λέει όλα απλά με δύο κουβέντες  γεμάτες,  μεστές.

Ακολούθησε η  περιήγηση στην έκθεση. 

Τα έργα είναι ένα με το περιβάλλον. Θάλασσα και ουρανός. Αιγαίο. Τήνος. Ελλάδα Δεν είμαι εικαστικός. Δεν είμαι καν γνώστης της τέχνης. Άφησα όμως την ψυχή μου να τα δεί  κι αποκόμισα συναισθήματα απ' αυτά: Γαλήνη. Ηρεμία. Χαρά. Έκπληξη.    

Το κάθε ένα από τα έργα  μοιάζει να μην έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.

Χαλαρά και ήρεμα ξεκινούν από τη γή  και  καταλήγουν στο βουνό. Ξεκινούν από τη θάλασσα  και καταλήγουν στον ουρανό. Αποκάλυψη ήταν και ο τεράστιος τοίχος  με τις σκέψεις του Κώστα Τσόκλη που κατέληγαν απλά σε ένα  "αυτά".

Δίπλα, σ' ένα μικρό χώρο έπαιζε σε μια οθόνη  η προσπάθειά του να ζωντανέψει ένα εγκαταλελειμένο χωριό: Χρηστικά και μη αντικείμενα πήραν ζωή. Μια καρέκλα γέμισε με τα ρούχα και τα παπούτσια  ενός άντρα. Ένα κρεβάτι στήθηκε να περιμένει ποιόν θα ξεκουράσει. Ένα βάζο γέμισε λουλούδια. Καθρέφτες έκαναν τη θέα να γυρίζει ένα γύρω παντού.

Λευκές πινελιές στις ξερολιθιές  και στα δέντρα, ζωντάνεψαν το  χώρο.

Όταν βγήκα από εκεί , τον είδα στην αυλή  να κουβεντιάζει σαν παλιός γνωστός με τους υπόλοιπους της παρέας. Κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του. Ήταν ή αφορμή για την αρχή της μικρής μας κουβέντας. Το βιβλίο αφορούσε φυσικά την τέχνη.  Τον ρώτησα πώς του φάνηκε μια κι εγώ δεν  πολυκαταλαβαίνω από σύγχρονη τέχνη. "Δεν τό'χω  διαβάσει ακόμα" μου απάντησε." Αλλά τί δεν καταλαβαίνεις;"  ρώτησε με γνήσια απορία. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, είπε όμως μέσα σ' όλα,  δύο απίστευτα αλλά και τόσο απλά πράγματα που ένοιωσα ότι είναι κομμάτια της τέχνης του. Ο λόγος που σε αγγίζουν τα έργα του. 

"Σε ό,τι ζωγραφίζω", είπε, "βάζω τα χρώματα που βλέπω. Το μπλέ είναι μπλέ και το κόκκινο, κόκκινο..."

Κι όταν με αποχαιρέτισε καθώς  σουρούπωσε  για τα καλά, μου έσφιξε το χέρι και είπε: "Μην ξαναπείς  πως δεν καταλαβαίνεις. ΄Οταν δεν καταλαβαίνεις, μισή ευθύνη είναι δική σου και άλλη μισή του καλλιτέχνη" Έτσι απλά με παρηγόρησε  για την αμάθειά μου. Αυτά....  

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!

Ράνια Καραπιπέρη