Εστίαζε τον φακό του στους ανθρώπους.
Υπήρξε μάρτυρας μερικών εμβληματικών στιγμών της Ιστορίας.
Διηγήθηκε ιστορίες θάρρους και επιμονής σε καιρούς μεγάλων δεινών.
Κατέγραψε μαζικές μετακινήσεις λαών.
Μέσα από τις φωτογραφίες του έδειξε τα δεινά των ανθρώπων.
΄Εζησε την πολιορκία του Σεράγεβο, την πτώση της Καμπούλ, την Αραβική άνοιξη, τον λιμό στη Σομαλία, τους πολέμους στο Ιράκ και τη Συρία, την προσφυγική κρίση στην Ευρώπη. Ηταν εκεί γιατί "ήθελε να είναι η φωνή των κατατρεγμένων και τα μάτια του παγκόσμιου κοινού".
Έπεσε σε ενέδρα, είδε τους συνεργάτες και φίλους του να σκοτώνονται μπροστά του,επέζησε με μεγάλες δυσκολίες και φωτογράφισε τον εαυτό του που πάλευε να επιβιώσει!
Στις αρχές του Ιουνίου είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη να εκτίθενται σε μια υπέροχη αίθουσα του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος.
Ο σπουδαίος και πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ κάλυψε ορισμένα από τα σημαντικότερα διεθνή γεγονότα των τελευταίων τριάντα χρόνων και έφυγε από κοντά μας τον Μάρτιο του 2019.
Κόσμος πολύς περνούσε μπροστα από κάθε φωτογραφία και έμενε αρκετή ώρα μπροστά της μελετώντας κάθε της λεπτομέρεια. Γιατί κάθε εικόνα είχε μια ξεχωριστή και αυτόνομη ιστορία να διηγηθεί. Το μήνυμα είχε περάσει στο κοινό!
Σπουδαίος!!
Τα λέμε ξανά όταν έρθει το φθινόπωρο!
Καλό καλοκαίρι!
Ελένη Μπαρού
Πριν από περίπου τρεις αιώνες υπήρχε μια πόλη στην εξωτική Ιαπωνία που την έλεγαν Έντο. Ηταν η νέα δυναμική πρωτεύουσα της χώρας και οι κάτοικοί της, αστοί πλέον, απολάμβαναν την καλή ζωή: το φαγητό, την μουσική, τις εκδρομές, τους αγώνες σούμο,τα όμορφα ρούχα, τις θεατρικές παραστάσεις, την συζήτηση με χαριτωμένες γκέισες.
Σ΄αυτήν την ευτυχισμένη πόλη αναπτύχθηκε η τέχνη των αστών: η Ουκίγιο - ε. Πρόκειται για ξυλογραφίες που ονομάστηκαν του "ρέοντος κόσμου" και κατέλαβαν κύρια θέση στην κουλτούρα της πρωτεύουσας.
Τα πολύχρωμα και περίτεχνα τυπώματα αυτών των χαρακτικών εικονογραφούσαν βιβλία
αλλά κυκλοφορούσαν και μεμονωμένα σαν αφίσες, κάρτες ή ταξιδιωτικοί οδηγοί.
Τα θέματά τους ήταν διάφοροι δημοφιλείς μύθοι,
προσωπογραφίες γκεϊσών,
κατορθώματα πολεμιστών αλλά και τοπία της χώρας.
Τα έργα αυτά, εξαιρετικής τεχνικής και αισθητικής, μπορούσαν να τυπωθούν σε πολλά αντίτυπα με αποτέλεσμα να έχουν μικρότερο κόστος από το αυθεντικό ζωγραφικό έργο και να είναι προσιτά στο ευρύ κοινό.Ένας από τους δημιουργούς τους ο θρυλικός ζωγράφος Χοκουσάι.
Η χρυσή εποχή των χαρακτικών ήταν ο 18ος αιώνας. Τότε τα ανακάλυψαν και στην Ευρώπη. Τα είδαν να έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία σαν περιτύλιγμα των πορσελάνινων σερβίτσιων και εντυπωσιάστηκαν από τις υπέροχες δημιουργίες!
Αυτήν την εποχή περίπου γεννιέται και ένας εμβληματικός διακεκριμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας που αγάπησε την μακρινή και εξωτική αυτή χώρα και διέδωσε στην Δύση την Ιαπωνική κουλτούρα, τις παραδόσεις της και τις αξίες της. Γεννήθηκε στην Λευκάδα και τον έλεγαν Λευκάδιο Χερν! Το τέλος της ζωής του τον βρήκε να ζεί σαν κανονικός Ιάπωνας και να μάχεται για την διατήρηση της εθνικής ιαπωνικής ταυτότητας.
Όλα αυτά τα ανακαλύψαμε στην Δημοτική Πινακοθήκη του Δημου Αθηναίων, Λεωνίδου και Μυλλέρου στο Μεταξουργείο. Μέσα από τα υπέροχα χαρακτικά πήραμε μια μικρή ιδέα από την κουλτούρα της καθημερινότητας μιας σχεδόν άγνωστης για εμάς εποχής από την ιστορία της μακρινής και εξωτικής χώρας.
Α, μήν ξεχάσω να σας πω ότι το Έντο σήμερα ονομάζεται Τόκιο!
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 3 /5/19.
Φύγαμε από την Πινακοθήκη και μπήκαμε σε μια ωραία και ήσυχη αυλή εκεί κοντά.
Ήπιαμε τον καφέ μας ανάμεσα σε παλιά σπίτια και γλάστρες με λουλούδια, σημάδια μιας άλλης εποχής της Αθηναϊκής, αυτή τη φορά, ιστορίας. Το καφέ έχει ένα παράξενο όνομα, το λένε saorsa Athens. Δεν πιστεύω να είναι στα γιαπωνέζικα!
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!
Ελένη Μπαρού
Ο τροχός γυρίζει, τα γυμνά χέρια αγγίζουν τον υγρό πηλό και με απαλές και σταθερές κινήσεις αρχίζουν να του δίνουν σχήμα. Ο τροχός γυρίζει όλο και πιο γρήγορα, η αίσθηση της αφής και η φαντασία οδηγούν τα δάχτυλα.
Η κεραμική, μια πανάρχαια τέχνη σύντροφος στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου αλλά και έκφραση καλλιτεχνικής δημιουργίας που ομορφαίνει την ζωή του. Σε όλα τα μουσεία του κόσμου θαυμάζεις στις προθήκες χειροποίητα κεραμικά. Σε όλους τους πολιτισμούς,σε όλες τις εποχές.
Υπάρχει όμως και ένα μικρό και φιλόξενο μουσείο σε μια όμορφη γειτονιά του ιστορικού κέντρου της πόλης μας, που ασχολείται με την μελέτη της νεώτερης Ελληνικής κεραμικής και ιδιαίτερα της περιόδου από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα.
Είναι το Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμικής και
το ανακαλύψαμε σε ένα ήσυχο δρομάκι με νεοκλασικά σπίτια κοντά στο Θησείο. Όταν φτάσεις στο τέρμα αυτού του δρόμου μπαίνεις στο χώρο του αρχαίου Κεραμεικού!
Στο νούμερο 4 λοιπόν της όδού Μελιδόνη περνάς την παλιά εξώπορτα και δεν μπορείς να φανταστείς
ότι θα βρεθείς στην αυλή ενός παλιού Αθηναϊκού σπιτιού
με τις παραδοσιακές του γρίλιες
και τα ζωγραφισμένα ταβάνια στα δωμάτια!
Κάθε χώρος και μια ξεχωριστή ενότητα. Όλες οι πληροφορίες για τα κεραμικά κάθε περιοχής με αντίστοιχα δείγματα.
Κάπου εκεί και ένα αυθεντικό εργαστήρι!
ενώ στο μικρό πωλητήριο εκτίθενται όμορφα είδη κεραμικής από σύγχρονους κεραμίστες.
Στο μουσείο λειτουργούν εργαστήρια κεραμικής για ενήλικες και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά.
Όποιος γοητεύεται λοιπόν από την υπέροχη αυτή τέχνη δεν έχει παρά να αισθανθεί την δημιουργία στα χέρια του. Εξάλλου δεν χρειάζονται τίποτε άλλο παρά μόνο απλά γήινα υλικά και η αίσθηση της αφής στα δάχτυλα. Εκεί κάτω στον Κεραμεικό!
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!
Ελένη Μπαρού
